Bellevue Cadillac is een Amerikaanse band die onderhand een kleine twintig jaar meedraait, want in 1991 gevormd door Doug "The Professor" Bell. Bell is nog steeds de stuwende kracht, want hij schrijft vele nummers voor de groep (op deze cd zijn ze allemaal, deels met de hulp van co-writers, van zijn hand) en speelt verder gitaar en ukulele. Andere frontman is Charlie Sorrento, a.k.a. "The Count", sinds 2004 de "leadsinger" en keyboardplayer van Bellevue Cadillac. Verder spelen (letterlijk en figuurlijk) blazers een prominente rol in de sound van de band. Ze hebben onderhand al een hele reeks cd's op hun conto staan, waarvan de muziek ondermeer werd gebruikt voor commercials, tv-programma's en films. Hun tournees brachten hen eerder al in landen als China, Japan en Rusland.

Rond de jaarwende 2009-2010 waren ze voor tien optredens de gast in de fameuze Half Note Jazz Club in Athene en "Once In A Blue Moon" is de registratie van hun concert op oudejaarsavond.

Dat ze tien avonden werden geboekt in één van de meest gerenommeerde jazzclubs van Europa wil echter nog niet zeggen dat Bellevue Cadillac een pure jazzband is, verre vandaar zelfs. Ze bestrijken een wijd muzikaal spectrum gaande van Amerikaanse twentiesjazz, over gospel, blues, soul, swing,  rock 'n' roll en zelfs calypso zoals ze op "Once In A Blue Moon" bewijzen met nummers als "Ja Ja Opobo" en "Blow Wind Blow".

Wat het genre ook moge zijn, het is steeds de bedoeling van Bellevue Cadillac om dansbare en aangenaam in het gehoor liggende muziek te spelen en dat ze dat met veel plezier doen is er hier duidelijk aan te horen.

Live cd's zijn een genre waar wij over het algemeen niet al te gek op zijn, er wordt nogal snel van de kern op afgeweken om spelletjes met het publiek te spelen of nummers worden lang uitgesponnen wat zeker niet altijd een meerwaarde betekent. Deze cd kan echter over het algemeen wel onze goedkeuring wegdragen. OK, er zijn de obligate nummers ("Ships" en "Lay Your Money Down") waarop alle bandleden middels een solo worden voorgesteld en er zijn natuurlijk de even obligate babbels met het publiek. Dat publiek blijkt in Anthene echter rustig en geciviliseerd te zijn, want behalve bij applaus  (en een paar verplichte en niet van harte gaande zangnummertjes zoals in "Blow Wind Blow" dat op deze manier inderdaad te lang wordt uitgesponnen) laat het zich niet horen en bij de groep zelft blijft de muziek (bijna) de hele tijd door de hoofdzaak.

Op "Once In A Blue Moon" krijgt men een geoliede machine te horen waar iedereen op elkaar is ingespeeld en waar speelplezier enorm belangrijk blijft. Meer moet dat soms voor ons echt niet zijn. ROLA